Μπορεί να έχει παταγωδώς αποτύχει η εξίσωση «εργάζομαι περισσότερες ώρες για να έχω μεγαλύτερη απόδοση», ωστόσο η μέθοδος αυτή ούτε έχει εγκαταλειφθεί, αλλά και ούτε έχει υποκατασταθεί από άλλες αποτελεσματικότερες στην πλειονότητα των εργασιακών χώρων. Οπως είναι γνωστό, η επιμήκυνση του χρόνου εργασίας στην οποία τα στελέχη καταφεύγουν για να ανταποκριθούν στον φόρτο εργασίας τους και στην αναμενόμενη υψηλότερη απόδοσή τους, λειτουργούν πλέον ως μπούμερανγκ. Αφού, αφενός οι ίδιοι νιώθουν εξαντλημένοι αφετέρου μειώνεται το ενδιαφέρον για τη δουλειά τους και -στη χειρότερη περίπτωση- αρρωσταίνουν.Συμβαίνει μάλιστα τα αρνητικά αποτελέσματα να μην πλήττουν μόνο το ίδιο το υπερεργαζόμενο στέλεχος, αλλά να λειτουργεί και μεταδοτικά σε βάρος της γενικότερης υγείας του εργασιακού περιβάλλοντος. Η λογική εξήγηση που δίδεται για την αποτυχία των μεγάλων ωραρίων είναι ότι «τα όρια του χρόνου είναι περιορισμένα». Αρα και ο χρόνος ως πόρος δεν είναι ανεξάντλητος. Σε αντίθεση μάλιστα, υπάρχει ένας άλλος «πόρος» που είναι ανανεώσιμος. Και αυτός είναι η ενέργεια που διαθέτει το κάθε στέλεχος. Σε αυτή την ενέργεια λοιπόν οφείλουν να στραφούν οι επιχειρήσεις και να εφαρμόζουν μέτρα άκρως ευεργετικά, όμως και για τα δύο ζητούμενα: που είναι αφενός η ανανέωση της καλής σωματικής, ψυχικής, συναισθηματικής και πνευματικής υγείας των εργαζομένων και αφετέρου η αύξηση της αποδοτικότητάς τους.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο της Καθημερινής στον παρακάτω σύνδεσμο:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου