Πέμπτη 29 Αυγούστου 2013

Η συρρίκνωση των μαθημάτων και η διάλυση των ειδικοτήτων στο νέο Λύκειο, του Παντελή Τέντε

Στο Σχέδιο Νόμου  του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων για το νέο  Γενικό Λύκειο  που πρόσφατα δημοσιεύθηκε στην  Α΄ και Β΄ τάξη περιλαμβάνεται το μάθημα «Πολιτική Παιδεία» (Θεσμοί- Δίκαιο- Οικονομία).
Με την πρόταση αυτή ταυτίζονται τα αντικείμενα και οι μέθοδοι των επιστημονικών πεδίων που διδάσκονται στην Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Αυτό σημαίνει ότι το περιεχόμενο κάθε μαθήματος που μέχρι σήμερα έχει ως ένα βαθμό αντιστοιχία με μια επιστήμη ή κλάδους επιστημών αλλάζει (ακυρώνεται) και στη θέση τους τοποθετούνται σύνολα πληροφοριών, περιοχές θεματικές, οι οποίες ανασύρονται αυθαίρετα και συνδέονται με συστήματα project ή συστήματα πρακτικών εφαρμογών για την εύκολη χειραγώγηση της σκέψης και δράσης του νέου ατόμου.
Με την επιλογή αυτή διαταράσσεται η αντιστοιχία μαθήματος και επιστήμης. Επιχειρείται να διαμορφωθούν νέες αρχές συγκρότησης του περιεχομένου του μαθήματος, που είναι μέχρις στιγμής μη προσδιορισμένες με επιστημονικά κριτήρια. Δεν ολοκληρώνεται ούτε στον αναγκαίο βαθμό η μάθηση του αντικειμένου αλλά υποστηρίζεται η αποσπασματικότητα και η συμβατότητα με τις εξετάσεις. Αυτό γίνεται με την ταύτιση και την ανάμιξη των επιστημονικών αντικειμένων. Αυτή η ταύτιση δεν μπορεί να γίνει κατανοητή ούτε από τον σπουδαστή των τεσσάρων χρόνων του Πανεπιστημίου ούτε από το μεταπτυχιακό φοιτητή.
Υποβάλλουμε ένα πολύ σημαντικό ερώτημα: είναι απαραίτητο να υπάρχουν μεθοδολογικές, επιστημονικές αρχές μέσα από τις οποίες να συγκροτείται το περιεχόμενο και το αντικείμενο του μαθήματος  που διδάσκεται στην εκπαίδευση και ειδικά στη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση; Για μας είναι απαραίτητο να υπάρχουν θεωρητικές και μεθοδολογικές αρχές και κριτήρια συγκρότησης, οργάνωσης και δομής του περιεχομένου του μαθήματος. Αυτό σημαίνει ότι η διδασκαλία του αντικειμένου με τη μορφή του μαθήματος πλησιάζει το περιεχόμενο μιας επιστήμης την οποία και ορίζουμε.
Δεν μπορούμε  να επιλέξουμε περιοχές της γνώσης και μάλιστα με αυθαίρετα κριτήρια ενός θεσμικού  οργάνου(Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής). Όταν τα κριτήρια είναι αυθαίρετα δεν υπάρχει καμία περίπτωση συμφωνίας και αποδοχής μιας πρότασης , που διατυπώνεται από οποιαδήποτε πλευρά. Προτείνουμε να τεθούν επί τάπητος τα επιστημονικά κριτήρια. Ένας θεσμικός οργανισμός, που είναι συμβουλευτικός του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων πρέπει να συνδιαμορφώνει σε συνεργασία με τους Σχολικούς Συμβούλους και τις Επιστημονικές Ενώσεις τα επιστημονικά κριτήρια.
 Σας προτείνουμε να ασχοληθούμε με το γενικό περιεχόμενο μιας επιστήμης ή επιστημονικού κλάδου και να δούμε πως αυτός οριοθετείται. Για παράδειγμα η Οικονομική Επιστήμη έχει συγκεκριμένα κριτήρια. Το αντικείμενό της προσδιορίζεται στην παραγωγή, ανταλλαγή και διανομή των αγαθών στην κοινωνία. Η Οικονομική Επιστήμη χρησιμοποιεί πρώτο μεθοδολογικά κριτήρια και αρχές προσέγγισης που περιέχουν εννοιολογικά και μεθοδολογικά σύνολα και δεύτερο μονάδες μέτρησης για τη μέτρηση των οικονομικών μεγεθών με εργαλεία τα Μαθηματικά μοντέλα, τη Συναρτησιακή Ανάλυση, την Οικονομετρία, τη Λογιστική κλπ. 
Αυτό το αντικείμενο έχει περιορισμένη σχέση με το αντικείμενο της Κοινωνιολογίας, η οποία ασχολείται με την οργάνωση, τη δομή και τη λειτουργία  της κοινωνίας . Η κοινωνιολογία δεν μετράει εργασιακή δύναμη και οικονομικά μεγέθη, όπως κάνει η Οικονομική Επιστήμη, αλλά πολλές φορές χρησιμοποιεί τη στατιστική για να καταγράψει μεταβολές ομάδων και πληθυσμών. Υπάρχει βασική διαφοροποίηση στο αντικείμενο των δύο επιστημών μεταξύ τους και ταυτόχρονα δεν εντάσσονται στην έννοια «Πολιτική Παιδεία». Η « Πολιτική Παιδεία» δεν μπορεί σαν όρος να ενσωματώσει και να αφομοιώσει το αντικείμενο δύο συγκεκριμένων αυτοτελών επιστημών. Φανταστείτε δε να προσθέσουμε την Πολιτική επιστήμη και το Δίκαιο, το οποίο  έχει ως αντικείμενο μελέτης το σύνολο των κανόνων που ρυθμίζουν την κοινωνική συμβίωση των ανθρώπων.  
Δεν ανάγουμε το περιεχόμενο της κάθε επιστήμης που έχει αυτοτέλεια στην πολιτική και την ιδεολογία. Δεν επιδιώκουμε ως στόχο του μαθήματος την ηθική διαπαιδαγώγηση των νέων μέσα από τη διδασκαλία του , αλλά τη γνώση και τη μάθηση του επιστημονικού περιεχομένου. Ο όρος «Πολιτική Παιδεία» μέσω του οποίου επιχειρείται να συγκροτηθεί μάθημα είναι επιστημονική διαστρέβλωση. Άλλο πράγμα είναι να περνάμε στους σκοπούς της εκπαίδευσης την έννοια  πολιτική συνείδηση και άλλο να διαμορφώνουμε τίτλο μαθήματος «Πολιτική Παιδεία».  Δεν υφίσταται τέτοιο επιστημονικό αντικείμενο.  Αυτό είναι μια παρέκκλιση επιστημονική ιδεολογικού τύπου, που δημιουργεί Βεμπεριανό ιδεότυπο. Το επιστημονικό περιεχόμενο του συγκεκριμένου αντικειμένου ανάγεται τελικά στην πολιτική. Αυτή η ταύτιση των αντικειμένων διαφέρει από την θεωρητική ενότητα και διακριτότητα που επιδιώκουμε. Εξυπηρετεί περισσότερο τη θεματικότητα  – διαθεματικότητα που είναι συμβατική γνώση και εμποδίζει την ουσιαστική διδασκαλία στο σχολείο. Το κοινό στοιχείο κατά τη διδασκαλία θα είναι οι έννοιες  θέσμιση και διαχείριση.
Γιατί δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί η διδασκαλία και η μάθηση των επιστημονικών αντικειμένων που συζητάμε; Θα εξηγήσουμε γιατί υπάρχει έλλειψη στη διδακτική διαδικασία. 
Η διαφορετική μεθοδολογική διάρθρωση των αντικειμένων και των μεθόδων των επιστημών που προτείνεται στο σχέδιο νόμου οδηγεί σε τεράστια προβλήματα στη διδασκαλία, τη μάθηση και τη γνώση. Αυτό σημαίνει ότι ο επιστήμονας που έχει ειδίκευση σε ένα αντικείμενο έχει διδαχθεί στις πανεπιστημιακές και στις πιθανές μεταπτυχιακές σπουδές συγκεκριμένα μαθήματα επιστημονικούς κλάδους με ειδικό περιεχόμενο.
Οι πτυχιούχοι των Οικονομικών επιστημών έχουν διδαχθεί Θεωρητικές αρχές  Οικονομίας Συναρτησιακή ανάλυση, Οικονομετρία, Στατιστική, Μικροοικονομία-Μακροοικονομία, Λογιστική, Οργάνωση και Διοίκηση(management)κλπ. Μερικά από αυτά τα αντικείμενα διδάσκονται στους μαθητές και μάλιστα συνιστούν προαπαιτούμενα για τις πανελλαδικές εξετάσεις. Η εμπειρία των Οικονομολόγων καθηγητών τόσων χρόνων δεν μπορεί να αντικατασταθεί από έναν Κοινωνιολόγο ή Πολιτικό επιστήμονα. Με τη νέα πρόταση του Υπουργείου συρρικνώνονται τα επιστημονικά αντικείμενα και εξαναγκάζεται ο Κοινωνιολόγος ή ο Πολιτικός επιστήμονας να αναπληρώσει τις σπουδές ως προς τα Οικονομικά αντικείμενα και μεθόδους, πράγμα που είναι αδύνατο.
 Το ίδιο συμβαίνει και αντίστροφα, διότι ο Κοινωνιολόγος έχει διδαχθεί επιστημονικά αντικείμενα τα οποία επεκτείνονται σε διατάξεις ομάδων και πληθυσμών με στατιστικές αναλύσεις των συμπεριφορών και των κοινωνικών ισορροπιών. Ο Νομικός γνωρίζει πολύ καλά τον τρόπο και τη μέθοδο διαχείρισης των νομικών πλαισίων από τα ποινικά και αστικά αδικήματα μέχρι την κατοχύρωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των Συνταγματικών ελευθεριών.
Ο ενιαίος προβληματισμός ανάμεσα στους κλάδους μπορεί να είναι πάνω σε ζητήματα Συνταγματικών, νομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών καθώς και εργασιακών, φορολογικών υποχρεώσεων, δανεισμού και τραπεζών. Ενιαίος προβληματισμός δεν μπορεί να υπάρξει στο διαφορετικό αντικείμενο διδασκαλίας κάθε κλάδου. Εμείς προτείνουμε εκεί που συμπίπτει το γενικό θεωρητικό πλαίσιο να είναι κατηρτισμένοι οι καθηγητές και των τριών κλάδων και να μπορούν να διδάξουν μεθοδολογική εισαγωγή στο διακριτό, ξεχωριστό μάθημα της ειδικότητάς τους. Έτσι κατοχυρώνεται η ειδικότητα και παραμένει το βάθος και η ολοκληρωμένη προσέγγιση των επιστημονικών αντικειμένων αποφεύγοντας την αποσπασματικότητα.
Αν πραγματοποιηθεί  το ανωτέρω σχέδιο θα έχουμε ως αποτέλεσμα: πρώτο τη διδασκαλία μιας επιλεκτικής θεματολογίας και όχι την ολοκληρωμένη κατανόηση των επιστημονικών αντικειμένων και δεύτερο την ένταση της αποσπασματικότητας  της παρεχόμενης γνώσης.
Κατόπιν αυτών γίνεται φανερό ότι απαραίτητη προϋπόθεση για να συνεννοηθούμε είναι η διακριτότητα των μαθημάτων. Από αυτή τη θέση δεν υπάρχει υποχώρηση. Είναι ανάγκη τα  μαθήματα να είναι διακριτά και να διδάσκονται σε διαφορετικό και συγκεκριμένο ωράριο. Με βάση λοιπόν τη διακριτότητα των μαθημάτων πρέπει να διαμορφωθεί το νέο πρόγραμμα του Λυκείου.
Παντελής Τέντες
Σχολικός Σύμβουλος
Πρόεδρος της Ένωσης Οικονομολόγων

Πέμπτη 15 Αυγούστου 2013

Συμμετοχή στη δημόσια διαβούλευση για το νέο λύκειο

Καλούμε τους συναδέλφους οικονομολόγους εκπαιδευτικούς να λάβουν μέρος στη δημόσια διαβούλευση για το νέο σχολείο, στην παρακάτω ιστοσελίδα:

Δημόσια Διαβούλευση

Όσοι συνάδελφοι στείλουν σχόλια ή απόψεις, παρακαλούμε να τα στείλουν και σε εμάς για να ληφθούν υπόψη στην τελική διαμόρφωση της θέσης της Ένωσής μας.

Είναι πολύ σημαντικό για τον κλάδο μας να εκφράσουμε θέσεις και απόψεις, εκφράζοντας έτσι τη δυναμικότητα μας αλλά και τη σημασία που πρέπει να έχει στο νέο περιβάλλον η οικονομική εκπαίδευση.



Τρίτη 13 Αυγούστου 2013

Η εξεταστέα - διδακτέα ύλη των πανελλαδικά εξεταζόμενων μαθημάτων ΑΟΔΕ και ΑΟΘ για το σχολικό έτος 2013-14



ΑΡΧΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΚΑΙ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ

Από το Βιβλίο: «Αρχές Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων και Υπηρεσιών» της Γ ́ τάξης Γενικού Λυκείου Τεχνολογικής Κατεύθυνσης των Δ. Μπουραντά, Α. Βάθη, Χ. Παπακωνσταντίνου, Π. Ρεκλείτη, έκδοση 2013.

Κεφάλαιο 1 : Επιχειρήσεις και Οργανισμοί
1.2 Η Επιχείρηση (σελ. 25−29)
1.3 Λειτουργίες της επιχείρησης (σελ. 30−34)
1.4 Η Επιχείρηση και το Περιβάλλον της (σελ. 34−37)
1.5 Η Αποτελεσματικότητα των Επιχειρήσεων (σελ. 37−43)

Κεφάλαιο 2: Η Επιστήμη της Διοίκησης των Επιχειρήσεων
2.1 Εισαγωγικές Έννοιες (σελ. 55)
2.2 Οργάνωση και Διοίκηση (σελ. 56−61 και 63) (εκτός από την παράγραφο 2.2.4. «Η χρησιμότητα και η καθολική εφαρμογή του Management» σελ. 62 και οι αντίστοιχες στο 2.2.4. ασκήσεις που υπάρχουν στη σελ. 63)

Κεφάλαιο 3: Διοικητικές Λειτουργίες
3.3 Διεύθυνση (σελ. 123−156)
3.3.1 Ηγεσία − Βασικές έννοιες
3.3.2 Παρακίνηση
3.3.3 Δυναμική Ομάδων
3.3.4 Επικοινωνία


ΑΡΧΕΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ

Από το βιβλίο «Αρχές Οικονομικής Θεωρίας» της Γ ́ τάξης Γενικού Λυκείου των Λιανού Θ., Παπαβασιλείου Α. και Χατζηανδρέου Α., έκδοση 2013.

Κεφ. 1 : Βασικές Οικονομικές Έννοιες, εκτός των παραγράφων 6 και 13.

Κεφ. 2: Η ζήτηση των αγαθών.

Κεφ. 3: Η παραγωγή της επιχείρησης και το κόστος, εκτός των παραγράφων 5, 6, 7, 8 και 9 που αναφέρονται στο κόστος παραγωγής.

Κεφ. 4: Η προσφορά των αγαθών.

Κεφ. 5: Ο Προσδιορισμός των τιμών, εκτός της παραγράφου 6.

Οι ερωτήσεις και οι ασκήσεις που αντιστοιχούν στα προαναφερόμενα κεφάλαια.

Κυριακή 11 Αυγούστου 2013

Γιατι η δεύτερη γενιά γκρεμίζει... αυτοκρατορίες

Γιατί η δεύτερη γενιά στις πλούσιες οικογένειες ποτέ δεν πετυχαίνει; Τι χρειάζεται για να κατακτήσει κανείς μεγάλους στόχους στη ζωή επαγγελματικά, και όχι μόνο; Το πάθος, η επινοητικότητα, η παράνοια και η... πείνα που ζητά και ο Steve Jobs.
Πολλά αγωνιώδη άρθρα και βιβλία έχουν γραφτεί τα τελευταία χρόνια για τη μείωση της κοινωνικής κινητικότητας και τη διαρκή άνοδο των υπερπλουσίων, ειδικότερα σε χώρες όπως η Βρετανία και οι ΗΠΑ. Οι συγγραφείς συνήθως συνιστούν κυβερνητική παρέμβαση ώστε να βελτιωθεί η ισότητα και να υπάρξουν ευκαιρίες για τους λιγότερο ευκατάστατους.
Κι ενώ οι φτωχοί μπορεί πράγματι να χρειάζονται βοήθεια, νομίζω ότι οι ευκατάστατοι έσπειραν μόνοι τους σπόρους της δικής τους συγκριτικής πτώσης – ακόμη και χωρίς την τιμωρητική φορολογία. Με βάση τη δική μου εμπειρία από τις συνεργασία με επιτυχημένους επιχειρηματίες τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, τα παιδιά των αυτοδημιούργητων γονέων ποτέ δεν έχουν την ίδια φιλοδοξία ή τις ίδιες ικανότητες για το επιχειρείν. Κατά συνέπεια, οι οικογενειακές επιχειρήσεις τείνουν να εξασθενούν, αντί να επεκτείνονται.
Κάποτε μίλησα σε μία εκδήλωση που διοργάνωσε τράπεζα στο City του Λονδίνου, την οποία παρακολούθησαν περίπου 100 νέοι, όλοι γόνοι πολυεκατομμυριούχων πελατών της τράπεζας. Το ακροατήριο ήταν μία ασυγκίνητη ομάδα νέων από όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου – Μέση Ανατολή, Ρωσία, Αφρική, Ευρώπη και Ασία. Γενικώς, μου φάνηκαν κακομαθημένοι, με ελλιπή ενέργεια αλλά και γνώση του πραγματικού κόσμου. Οι γονείς τους είχαν κατά κύριο λόγο ταπεινό υπόβαθρο, αλλά δημιούργησαν μεγάλες επιχειρήσεις, με τη δύναμη της τεράστιας προσπάθειας και επινοητικότητάς τους. Το κοινό μου ποτέ δεν ένιωσε την ανάγκη να κάνει τέτοιες θυσίες και το έδειχνε με τη συμπεριφορά του.
Περισσότερο από οτιιδήποτε άλλο, το βασικό χαρακτηριστικό που απαιτείται για να φτάσει κανείς σε τόσο υψηλά επίπεδα επαγγελματικά (αλλά και για οποιονδήποτε άλλο τομέα της ζωής) είναι η πείνα. Εάν δεν έχεις την ισχυρή θέληση να πετύχεις, τότε είναι μάλλον απίθανο να επενδύσεις την απαραίτητη σκληρή εργασία, το πάθος, το θάρρος, την υπομονή και τη βούληση σε οποιοδήποτε project της καριέρας σου.
Για τους γονείς δεν είναι εύκολο. Έχω τρία μικρά παιδιά και κάποια στιγμή θα αντιμετωπίσω κι εγώ το δίλημμα πώς να τα διαποτίσω με επαγγελματική ηθική και ανταγωνιστικό πνεύμα.
Εκείνοι, όμως, που από τη γέννησή τους έχουν όποιο υλικό αντικείμενο επιθυμούν νιώθουν ότι δικαιούνται τα πάντα κι αυτός είναι ο φυσικός εχθρός του μόχθου. Καταρρέουν με το πρώτο σοβαρό εμπόδιο επειδή νιώθουν ότι η αναπόφευκτη πρόοδος είναι αναφαίρετο δικαίωμά τους. Βεβαίως, τις περισσότερες φορές έχουν τεράστια αυτοπεποίθηση, αλλά αυτό μπορεί να εξελιχθεί σε αλαζονεία και να αποδειχθεί μοιραίο - στον κόσμο του καπιταλισμού μόνο οι παρανοϊκοί ευημερούν μακροπρόθεσμα.
Σε λίγους γονείς αρέσει να τους λένε σε τι υστερούν τα παιδιά τους. Συχνά, όμως, συναντώ αρκετούς από αυτούς τους κληρονόμους. Οι περισσότεροι εξ αυτών ανατρέφονται με τη σαφή γνώση ότι πραγματικά δεν χρειάζεται να δουλέψουν. Τους λείπει η αίσθηση του επείγοντος και ο ενθουσιασμός. Εάν έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα σε αυτά τα παιδιά με την πανάκριβη εκπαίδευση και τον δραστήριο τύπο της πιάτσας με το πιο ταπεινό υπόβαθρο, θα διάλεγα τον τελευταίο - παρά την απουσία διασυνδέσεων και οικογενειακού πλούτου.
Δεν πρόκειται για αντίστροφο σνομπισμό, αλλά για την πίστη μου στη σημασία που παίζει ο ζήλος και η κακουχία στη διαμόρφωση του χαρακτήρα. Το φονικό ένστικτο -που είναι κοινό στους μεγιστάνες- δεν υπάρχει σε αυτά τα παιδιά με το πιο ευγενές υπόβαθρο.
Εκείνοι που έχουν περάσει κακουχίες για να κατακτήσουν τα αστραφτερά έπαθλα συχνά θέλουν να κάνουν πιο εύκολο το ταξίδι για τους απογόνους τους. Αυτή τους η προσπάθεια, όμως, έχει και μία συνέπεια: μειώνει το σθένος και αμβλύνει το κίνητρο των παιδιών. Ο αγώνας είναι αυτό που κάνει έναν άνθρωπο κατάλληλο για μεγάλα έργα. Όσοι τα είχαν όλα εύκολα στη ζωή τους δεν λαχταρούν για τίποτα και κυρίως δεν κάνουν τίποτα σημαντικό. Η υπερβολική άνεση είναι σύμμαχος του εφησυχασμού.
Επιπλέον, όπως επισημαίνει και το εξαιρετικό βιβλίο «Worthless, Impossible and Stupid» του Daniel Isenberg, οι επαναστατικοί επιχειρηματίες, εκείνοι που μπορούν να διακρίνουν τη μεγάλη αξία είναι συνήθως αντισυμβατικοί άνθρωποι.
Στην ψυχή τους είναι παραγωγοί, όχι καταναλωτές. Περνούν τη ζωή τους δουλεύοντας και όχι κυνηγώντας ψυχαγωγικούς, ακαδημαϊκούς ή καλλιτεχνικούς σκοπούς. Ανά την Ιστορία, αυτές ήταν ενασχολήσεις για τα παιδιά των πολύ πλουσίων. Σε ορισμένα επαγγέλματα, όπως στη νομική, την τραπεζική ή την πολιτική, τα πτυχία από πανεπιστήμια με κύρος, το αψεγάδιαστο βιογραφικό και οι γονείς με τις πολλές διασυνδέσεις μπορούν να δώσουν μεγάλη ώθηση. Ο κόσμος του επιχειρείν, όμως, είναι γεμάτος από ανθρώπους που παράτησαν τις σπουδές τους, από επαναστάτες και ανθρώπους που έσπασαν τους κανόνες. Εκεί κανείς δεν νοιάζεται για την ανατροφή σου ή για το γιοτ του μπαμπά.
Στην ομιλία του κατά την αποφοίτησή του από το Stanford, ο Steve Jobs συμβούλευσε τους συναποφοίτους του να παραμείνουν πεινασμένοι. Δυστυχώς, για όσους δεν το είχαν αυτό νιώσει μέχρι τότε, αυτή η δυνατότητα δεν υπήρχε. Στην καλύτερη περίπτωση θα είναι διευθυντές σε όσα δημιούργησαν οι γονείς τους, αν και πιο σύνηθες είναι να σπαταλούν την περιουσία τους.
Ακόμη κι αυτό, όμως, είναι για καλό. Ο καπιταλισμός και η καινοτομία αφορούν την ανακύκλωση περιουσιακών στοιχείων και όχι τη στασιμότητα της ιδιοκτησίας.
* Ο Luke Johnson διαχειρίζεται την εταιρεία private equity Risk Capital Partners και είναι πρόεδρος της StartUp Britain.
 
Πηγή: Euro2day

Δευτέρα 5 Αυγούστου 2013

Βιβλιοπρόταση: Μιλώντας στα παιδιά μου για την πραγματικά επιτυχημένη προσωπική και επαγγελματική ζωή

Παρότι ζούμε σ έναν κόσμο πολύπλοκο, αβέβαιο, έντονα ανταγωνιστικό, γεμάτο περιορισμούς και κινδύνους, έχουμε την ελευθερία, τις ευκαιρίες και τις δυνατότητες να καθορίζουμε σε σημαντικό βαθμό την προσωπική και επαγγελματική μας ζωή. Δεδομένων αυτών, η επιτυχημένη ζωή εξαρτάται σημαντικά από τις δικές μας επιλογές και από το πόσο αποτελεσματικά τις υλοποιούμε. Αυτό, ασφαλώς, απαιτεί γνώση, ικανότητες και σοφία ζωής, που πρέπει ν' αποκτήσουμε όταν ακόμη είμαστε νέοι, αφού τότε κάνουμε επιλογές που καθορίζουν την υπόλοιπη ζωή μας.

Δυστυχώς στα σχολεία δεν αποκτούμε όσα έχουμε ανάγκη για όλα αυτά. Τα ΜΜΕ και το κοινωνικό περιβάλλον μάς δημιουργούν σύγχυση, μας αποπροσανατολίζουν και μας αλλοτριώνουν. Παρότι δεν υπάρχουν συνταγές, το παρόν βιβλίο δίνει με απλό και πρακτικό τρόπο έννοιες, αρχές, αξίες, μεθόδους και τεχνικές που είναι χρήσιμες στους νέους για την πραγματικά επιτυχημένη προσωπική και επαγγελματική ζωή.

Ο καθηγητής Δημήτρης Μπουραντάς επιλέγει από τις κοινωνικές και ανθρωπιστικές επιστήμες όλα αυτά τα στοιχεία, έχοντας επιβεβαιώσει την πρακτική τους χρησιμότητα από τη συμβολή τους στη δική του ζωή, από την εμπειρία του στη συμβουλευτική χιλιάδων νέων και γονέων και από την εμπειρία του ως γονέας δύο παιδιών στην εφηβεία. Μας τα παρουσιάζει με κατανοητό, πρακτικό και απολαυστικό τρόπο και μας δίνει μία μοναδική "Βίβλο" για την πραγματικά επιτυχημένη προσωπική και επαγγελματική ζωή.

Κυριακή 4 Αυγούστου 2013

Τα λάθη του συγκεντρωτικού manager

Ένας νεαρός διευθύνων σύμβουλος που ίδρυσε μία ακμάζουσα επιχείρηση βρίσκεται στο αποκορύφωμα της επιτυχίας του. Αντί να απολαμβάνει το επίτευγμά του, όμως, είναι αγχωμένος και εξουθενωμένος από τις ευθύνες. Το πρόβλημά του είναι ότι δεν μπορεί να δώσει αρμοδιότητες σε άλλους.
«Η εταιρεία είναι ένα τρίγωνο και αισθάνομαι ότι είμαι στη βάση του, κρατώντας τα πάντα όρθια». Έτσι εκφράζει το δίλημμά του. Αν και ζηλεύει τους managers που μπορούν να αναθέσουν αρμοδιότητες σε άλλους, νιώθει ότι ο ίδιος δεν μπορεί να το κάνει πιστεύοντας ότι η εταιρεία είναι επέκταση του εαυτού του και της προσωπικότητάς του.  «Κάνω αυτές τις συναισθηματικές συνδέσεις και θεωρώ ότι αυτό που κάνω εξαρτάται από τις σχέσεις που έχω δημιουργήσει με τους ανθρώπους. Ποτέ δεν ήθελα να δώσω αρμοδιότητες σε άλλους επειδή φοβόμουν ότι θα έχανα πελάτες», δήλωσε.
Αν και τα περισσότερα στελέχη θα συμφωνήσουν στο ότι η ανάθεση αρμοδιοτήτων είναι κρίσιμη για την επιτυχία μιας επιχείρησης, πολλοί εξακολουθούν να ασχολούνται με τη μικροδιαχείριση (micromanagement) και μάλιστα κατά τέτοιο τρόπο ώστε να συνεχίζουν να ελέγχουν τις περισσότερες πτυχές της εταιρείας τους.
Πολλοί μπορούν να μάθουν την τέχνη της ανάθεσης αρμοδιοτήτων. Εάν, όμως, ένα στέλεχος δεν καταφέρει να την κατακτήσει, ειδικότερα εάν είναι ουσιώδης για την ανάπτυξη και τη λειτουργία της επιχείρησης, τότε το πρόβλημα μπορεί να είναι πιο βαθύ. Τα πιστεύω που έχουν αναδυθεί σε συνεδρίες ψυχοθεραπείας όπως «αυτή η επιχείρηση χτίστηκε γύρω από εμένα» ή «κανείς δεν μπορεί να το κάνει τόσο καλά όσο εγώ» ή «το πιθανότερο είναι πως οι άλλοι θα με απογοητεύσουν» είναι δικαιολογίες που σαμποτάρουν την ανάθεση αρμοδιοτήτων σε άλλους.
Μία επίπτωση όλων αυτών των πιστεύω είναι πως οι εργαζόμενοι της εταιρείας αισθάνονται ότι υπονομεύονται και υποτιμώνται και πολλοί μπορεί σύντομα να χάσουν το ενδιαφέρον τους. Το κόστος για την εταιρεία μπορεί να είναι τελικά διπλό, σύμφωνα με την Τζίνι Χόντερ, η οποία εργάζεται ως business coach στο London Business School. Κατ’ αρχάς, όταν γίνεται όλη η διαχείριση για λογαριασμό του προσωπικού, τότε οι εργαζόμενοι σταματούν να σκέφτονται με αποτέλεσμα η εταιρεία να στερείται εφευρετικές προτάσεις και να κινδυνεύει με στασιμότητα. Κατά δεύτερον, εάν οι διευθυντές κάνουν τα πάντα, τότε μπορεί να νιώθουν παραφορτωμένοι και αγχωμένοι χωρίς χρόνο να σκεφτούν αποφασιστικά βήματα στρατηγικής.
Αντιθέτως, τα στελέχη που μπορούν ευκολότερα να αναθέσουν αρμοδιότητες δηλώνουν πως αυτό ήταν κρίσιμο σημείο για την επιτυχία τους. «Η ενίσχυση των ανθρώπων είναι το απόλυτο κλειδί» δηλώνει ο Τσαρλς Γουέις, ιδρυτής και διευθύνων σύμβουλος της Twofour Group, της βρετανικής ανεξάρτητης εταιρείας τηλεοπτικών παραγωγών, που βρίσκεται πίσω από προγράμματα όπως Educating Essex, Happy Families και Alex Polizzi – The Fixer. Η δική του προσέγγιση ήταν να συνεργάζεται με έξυπνους ανθρώπους και να τους ενθουσιάζει. «Εάν καταφέρεις να προσλάβεις ανθρώπους που είναι πιο έξυπνοι και πιο ταλαντούχοι από εσένα, τότε τα πας πολύ καλά. Είναι λογικό να προσλαμβάνεις λαμπρούς ανθρώπους και να είσαι επικεφαλής τους, αντί να προσλαμβάνεις μέτριους ανθρώπους για να φαίνεσαι εσύ καλύτερος», δηλώνει.
Ο Μάθιου Στόουν, business coach, που είναι επικεφαλής στο The Stone Partnershipe, έχει ευρεία εμπειρία σε αυτό το πρόβλημα. «Τέτοιοι managers έχουν αρνητική άποψη για το τι μπορούν να κάνουν οι υφισταμένοι τους και το αποτέλεσμα είναι πως ο κόσμος συνήθως αναπαράγει αυτήν την άποψη» δηλώνει. «Ο manager μπορεί να πιστεύει σθεναρά ότι η δική του προσέγγιση είναι η μοναδική. Αυτή η στάση, όμως, δεν επιτρέπει στον κόσμο να αναπτύξει τον δικό του τρόπο εργασίας, με αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι να καταλήγουν στο να μαντεύουν πώς θα ήθελε ο διευθυντής τους να γίνει κάτι, αντί να αναπτύσσουν τη δική τους διαδικασία».
Ένας CEO είπε ότι όταν τελικά αναγκάστηκε να αναθέσει αρμοδιότητες υπέφερε από συμπτώματα στέρησης. Για εκείνον, το συναίσθημα που ένιωθε επειδή κάθε φορά ήταν εκείνος που «κατάφερνε να κλείσει τη συμφωνία» ήταν σχεδόν εθιστικό. «Όταν αναθέτεις αρμοδιότητες μειώνεται ο ενθουσιασμός της επίτευξης του στόχου. Ξαφνικά πρέπει να μοιραστείς αυτόν τον ενθουσιασμό» δηλώνει.
Παραδέχεται ότι προτιμά να κρατά εκείνες τις περιπτώσεις που θεωρούνται πιο δύσκολες και περιλαμβάνουν μεγαλύτερους επαίνους σε περίπτωση επιτυχίας. «Είναι πολύ σημαντικό για μένα να με επαινούν και να με αναγνωρίζουν. Ένας από τους λόγους που έχω πετύχει είναι η ανασφάλειά μου, η οποία έχει μετατραπεί σε κίνητρο. Πιστεύω πως η ανασφάλεια κινητοποιεί τους ανθρώπους», δηλώνει.

Παρασκευή 2 Αυγούστου 2013

Και οι CEO έχουν... ψυχή

Στις ΗΠΑ, επιχειρηματίες και CEO παρακολουθούν προγράμματα που τους μαθαίνουν να παίρνουν... άδεια. Τα στοιχεία είναι κατηγορηματικά. Όσο βελτιώνεται το εργασιακό καθεστώς, τόσο αυξάνονται τα έσοδα. 
Κατά τη διάρκεια της 20ετούς καριέρας του στον τραπεζικό κλάδο των ΗΠΑ, ο Jim Hemphill δεν πήρε ούτε μία φορά άδεια μεγαλύτερη των 10 ημερών.
Όταν μεταπήδησε από αναπληρωτής αντιπρόεδρος της Merrill Lynch σε συνιδιοκτήτης TGS Financial Advisors το 1990, φαινόταν αδιανόητο να αλλάξει τις εργασιακές του συνήθειες και την αφοσίωσή του. Είναι, άλλωστε, κοινός τόπος ότι η έναρξη μιας επιχείρησης απαιτεί περισσότερο προσωπικό χρόνο, όχι λιγότερο.
Τότε όμως, ο κ. Hemphill, που έχει έδρα στο Ράντνορ της Πενσιλβάνιας, συμμετείχε σε ένα πρόγραμμα που διδάσκει στους φιλόδοξους επιχειρηματίες να παίρνουν άδεια από τις επιχειρήσεις τους: το πρόγραμμα Strategic Coach. Άρχισε να αλλάζει τις συνήθειές του με μία παραπάνω ημέρα άδειας, κατά την οποία δεν είχε απολύτως καμία επαφή με την εργασία του. Στη συνέχεια προχώρησε προσθέτοντας μία ακόμη εβδομάδα άδειας. Μία δεκαετία αργότερα και με σταδιακά βήματα, ο κ. Hemphill είπε στη σύζυγό του ότι ήθελε να φύγει για έναν χρόνο από τη δουλειά του ώστε να ταξιδέψουν μαζί και με τα τρία τους παιδιά σε 25 χώρες σε τρεις διαφορετικές ηπείρους. Τελικά τα κατάφεραν την περίοδο 2007-2008.
Η περίοδος αυτή δεν ήταν θετική μόνο για την οικογένεια, δηλώνει ο κ. Hemphill. Από τότε που άρχισε το νέο καθεστώς διακοπών, τα έσοδα της εταιρείας του δεκαπλασιάστηκαν. Κατά τον ίδιο, το επίτευγμα είναι άμεση απόρροια του νέου εργασιακού του προγράμματος. «Μερικές χρονιές σίγουρα είναι καλύτερες από πλευράς αποτελεσμάτων, αλλά όσο λιγότερες ημέρες δουλεύω την εβδομάδα, τόσο μεγαλύτερα είναι τα μετρήσιμα οικονομικά μου οφέλη».

Αυτό μπορεί να είναι προφανές για όσους δεν δυσκολεύονται να βρουν ισορροπία μεταξύ εργασίας και ευχαρίστησης. «Όταν είσαι πιο κουρασμένος γίνεσαι λιγότερο παραγωγικός», εξηγεί ο κ. Hemphill λες και είχε κάποια σημαντική ανακάλυψη για τη ζωή. Αυτή η αλλαγή συμπεριφοράς, όμως, είναι πραγματικά δύσκολη για όσους έχουν αφιερώσει τη ζωή τους για να δημιουργήσουν επιχειρήσεις μεγάλης κλίμακας.
Πρόσφατη έρευνα της Sage, της εταιρείας που δημιουργεί λογιστικά λογισμικά προγράμματα, καταλήγει στο ότι από τους 1.000 ιδιοκτήτες βρετανικών μικρών επιχειρήσεων, το 57% νιώθει ότι εάν είχε περισσότερο χρόνο να σκεφτεί στρατηγικά τότε θα υπήρχε σημαντική πρόοδος στην επιχείρηση και θα στηριζόταν περισσότερο η ανάπτυξη. Παρ' όλα αυτά, το 28% εξ αυτών παραδέχεται ότι είναι αδύνατον να σκεφτεί στρατηγικά με αυτές τις εργασιακές συνθήκες καθώς καταναλώνει τον περισσότερο χρόνο σε διοικητικές εργασίες όπως τιμολόγηση πελατών και συμμόρφωση με νέους κανονισμούς.
Ο Brad Feld, angel investor με έδρα στο Κολοράντο και συνιδρυτής του TechStars, ενός προγράμματος για την επιτάχυνση των τεχνολογικών εταιρειών που κάνουν τα πρώτα τους βήματα, υποστηρίζει ότι πρέπει να υπάρχει μία ημέρα την εβδομάδα «ψηφιακού ρεπό», αν και συχνά θεωρεί ότι πρέπει να παρατείνεται στο διήμερο του Σαββατοκύριακου. Η θεωρεία του είναι πως οι ιδρυτές δεν θα παίρνουν μόνο άδεια από την εργασία τους, αλλά επίσης θα κλείνουν όλες τις ηλεκτρικές συσκευές και θα βάζουν αυτόματη απάντηση «είμαι εκτός γραφείου» στα email τους ώστε να αντισταθούν στον πειρασμό να επανασυνδεθούν.
Ο κ. Feld δηλώνει επίσης ότι είναι μεγάλος υποστηρικτής της πρότασης για μεγαλύτερα διαλείμματα και άδειες και για τους υπαλλήλους. «Ο κάθε άνθρωπος πρέπει να αποσυνδέεται πλήρως στο ρεπό του» δηλώνει και συμπληρώνει: «Δεν ελέγχουμε email, δεν δεχόμαστε τηλέφωνα. Απόλυτη αργία».
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...